Mamo! Tato! To nowy etap w moim życiu i potrzebuję Waszego wsparcia!
Sprawdźcie, jak możecie mi pomóc:
Stwórzcie poranny rytuał, ponieważ da mi on poczucie bezpieczeństwa. Może to być wspólna pięciominutowa zabawa, wysłuchanie ulubionej piosenki, opowiedzenie historii o tym, jak Wy chodziliście do przedszkola.
Spróbujcie żegnać się ze mną w szatni czule, ale szybko. Wymyślmy razem, co mogę zabrać do przedszkola, co doda mi odwagi i pocieszy. Postarajcie się uodpornić na moje łzy, one są moim sposobem na stres i rozstanie. Zwykle jednak szybko zapominam o smutku. Pamiętajcie, że Wasze zdenerwowanie i niepewność wyczuję natychmiast i postaram się je wykorzystać, protestując jeszcze głośniej. Wiem, że zawsze mogę na Was liczyć.
Jeżeli obiecujecie, że będziecie w pobliżu, bądźcie tam i nigdzie nie odchodźcie. Zawsze mówcie mi, co zamierzacie zrobić. Jeśli będziecie chcieli wyjść z przedszkola powiedzcie mi o tym, nawet jak będę chciał się rozpłakać. Pani wychowawczyni na pewno mnie przytuli a ja za chwilę będę już bawił się z kolegami. Jeśli będziecie chcieli powiedzieć mi, o której godzinie mnie odbierzecie, to nie mówcie, że będziecie za trzy godziny, bo ja nie wiem ile to jest. Lepiej jak usłyszę, że przyjdziecie po obiedzie, po odpoczynku, po podwieczorku. I nigdy się nie spóźniajcie. Nie chcę pomyśleć, że zapomnieliście o mnie.
Pomóżcie mi stać się samodzielnym. Bądźcie cierpliwi, jak będę długo się sam ubierał, zakładał i wiązał buty, jadł samodzielnie posiłek, czy radził sobie w toalecie. Bądźcie przy mnie i wspierajcie mnie, ale nie wyręczajcie w tych czynnościach.
Spróbujcie wyjść bez zawracania się, zaglądania do sali. Nawet jak o czymś zapomnicie, przekażcie to nauczycielce pracującej w innej grupie. Ona na pewno poinformuje o wszystkim moją wychowawczynię. Wasze pojawienie się w drzwiach na chwilę mnie uszczęśliwi, ale też sprawi, że za każdym razem, kiedy ktoś otworzy drzwi, będę miał nadzieję, że Was zobaczę, bo czegoś zapomnieliście. Będzie mi smutno, jeśli to będzie ktoś inny. Poza tym już nie będę miał siły na drugie pożegnanie. Wszystko to po to, abym był dzielny i wesoły.
Dbajcie o dobrą komunikację z moimi wychowawcami. Osoby opiekujące się mną powinny znać moje mocne strony oraz kłopoty, z jakimi właśnie się borykam. Pytajcie nie tylko czy zjadłem obiad, ale jakie poczyniłem postępy, czy nawiązuję kontakty z rówieśnikami, w jakim stopniu jestem samodzielny? Nigdy nie porównujcie mnie do innych dzieci. Nie ma reguły, co do czasu trwania i przebiegu adaptacji. Mam prawo przechodzić ją tak jak przechodzę.5
Pamiętajcie, że wszystko, co mówicie na temat przedszkola, wpływa na to, jak w nim się czuję. Wiem, że macie prawo do przeżywania własnych emocji – ale to są sprawy dorosłych. Ja jestem jeszcze dzieckiem i bardzo chciałbym słyszeć jedynie spokojne i pełne szacunku opinie. Motywujcie mnie do zostawania w nowym miejscu w sposób pozytywny – podkreślając często, ile już udało mi się osiągnąć. Opowiedzcie najbliższym o moich sukcesach (najlepiej przy mnie) – ale nie koloryzujcie.